Wandelen over de rotskust van La Villa Joyosa naar Benidorm

Op 10 oktober van het vorig jaar (2013) scheurde mijn achillespees zowat af bij een sprongetje (zie mijn blog met de titel: "De kortste wandeling ooit?").
In de eerste instantie leek de blessure slechts vervelend en wist ik niet dat het toch een serieuze beschadiging was.
Hier in Spanje ben ik al snel in het ziekenhuis terecht gekomen bij de Urgencias, en werden er diverse malen (allerlei soorten) foto's gemaakt, bezoekjes aan de traumatoloog afgelegd en kreeg ik na verloop van tijd een soort steunlaars, waarmee mijn voet en onderbeen werden gefixeerd.

 

Dit, in plaats van een operatie, want ik had de keus voor opereren of fixeren.
Voor mij was de keuze niet moeilijk, want na een zware operatie in 2003 en nog eens een in 2011 zat ik er niet op te wachten om alweer onder het mes te gaan.
In december 2013 mocht mijn steunlaars (ik was inmiddels weer in Nederland) uit en kon ik met fysiotherapie beginnen. Op dit moment ga ik nog steeds naar de fysiotherapeute, maar wellicht komt ook daar binnenkort weer een einde aan.
Het foute sprongetje heeft me dus nagenoeg 5 maanden niet of nauwelijks wandelen gekost en zeker niet in de bergen.
Maar ook daar lijkt nu zo zoetjesaan een einde aan te komen.
Getuige het feit dat ik gisteren weer een pittige wandeling heb gemaakt en bijna 5 uur onderweg ben geweest.
Zo'n fikse tocht als het uiteindelijk werd, was niet gepland maar achteraf ben ik erg blij dat ik die (weer!) heb kunnen maken!

                              De tocht begon aan de kust,                                            

                       vlakbij de jachthaven van La Villa Joyosa.                                

 

Al gauw raakte je buiten de drukte en kon je volop genieten van de natuur.

Het was een heerlijke dag van in de 20 graden met zon,

afgewisseld door wat wolken.

En opeen zat ie (of ze?) daar op een rotspunt.

Blijf maar effe zitten, dan maak ik een foto van je, ha ha ha.

 Ik maakte de foto's met mijn Garmin Oregon 550t outdoor GPS, waarmee je (dus) ook foto's kunt maken. Ik vind ze nog niet zo slecht.

Even later kwamen we langs een plek waar je mooie foto's

van de uiteenspattende golven kon maken.

Een wolk werpt haar schaduw op de zee.

Om de route te vervolgen moest je even van de kustlijn wijken.

Daartoe is een prima stenen trap aangelegd.

We werden begroet door een overhangende, uitgebloeide agave.

Hier passeren  we een parkje.

Geweldig om ver weg te kunnen kijken.

Verderop, op zee zie je het eilandje voor de kust van Benidorm, "Isla de Benidorm" (ook wel "Pauweneiland" genoemd) al liggen.

 We blijven met volle teugen genieten van deze schitterende kustlijn!

Rechts op de foto zijn surfers te zien, wachtend op hun golfje.

 

In de verte een bootje. 

Gaandeweg wordt de molshoop voor de kust van Benidorm groter.

Dan passeren we een boulevard. Zo te zien niet intensief in gebruik, helaas.

Het golvenpatroon doet denken aan dat van de Explanada van Alicante. 

 

Een terugblik in zuidelijke richting, met links van het midden van de foto

nog juist de Serra Grossa

(of "Tafelberg", zoals wij hem wel noemen)

van Alicante te zien.

Even rusten! Hier ben je toch in de wolken?

Fantastisch, om zo weg te kunnen kijken!

De wolken zorgen voor speciale effecten.

Een van de vele baaien.

En Ilsa de Benidorm blijft maar groeien.

Weer zo'n uitkijkje wat te mooi is om niet gefotografeerd te worden!

Een ruïne. (-tje).

Geërodeerd zacht, wit gesteente.

Je kunt de vormen van de afdrukken duidelijk waarnemen.

Zo te zien, zullen we direct flink moeten afdalen ...

Ja hoor!

Met wat hulp van elkaar lukt het wel.

Maar het blijft uitkijken, want voor je het weet ...

Maar ook hier weer, wordt de moeite ruimschoot beloond!

 

En daar komt Benidorm om de hoek piepen.

Benidorm komt ons te dicht bij, einde van de heenreis.

Bij het torentje verpozen we even, om daarna terug te keren.

 

Deze toch was opnieuw alleszins de moeite waard.

Zoals gezegd: blij dat ik weer zo'n pittige tocht kon maken.

 

In mijn blogs laat ik veel foto's zien, en gebruik ik weinig tekst.

Om reden van het feit dat plaatjes altijd een goede indruk

van zo'n tochtje en dus de omgeving geven.

 

Op naar de volgende wandeling ... ik zie er naar alweer uit!

 

 

Spanje en feesten

 

 

Spanje en feesten

Vorige week woensdag 'lag alles hier plat': winkels en bedrijven waren gesloten.
Op die 9e oktober was het de jaarlijkse "Dag van de Comunidad Valenciana".
Het is één van de vele feestdagen en op déze dag wordt met nationale trots gevierd dat de Christenen de stad Valencia in 1238 op de Arabieren herroverden.

Afgelopen zaterdag, 12 oktober werd de Día de la Hispanidad gevierd.
Op déze dag wordt het Spaanse imperium gevierd, wat ontstond na de ontdekking van Amerika door Columbus.
In Madrid gaat deze dag gepaard met een militair defilé, waarbij Spanje aan de Koning en zijn vrouw zijn militaire kracht laat zien. Voor veel Spanjaarden is het opnieuw een heerlijke vrije dag.

Op 12, 13, 14 en 15 oktober wordt hier in El Campello het feest van de Moren en Christianen gevierd, dus nét zoiets als het regionale feest op 9 oktober.
Het begint met 'gevechten' op zee, vlak voor de kust, in de loop van de dag gevolgd door een optocht van de harmonie-orkesten en later op de dag een optocht van de Moorse en Christentroepen. Op de 13e en 14e oktober zijn er wéér gevechten; op de 15e een bloemenofferande, gevolgd door knalvuurwerk een processie door de straten welke wordt afgerond door een siervuurwerk.

Dít zijn slechts enkele van de vele feesten in Spanje.
Deze feesten zijn op de eerste plaats leuk voor de Spanjaarden (in het hele land en/of regionaal) maar ook voor de toeristen.
Wat ons betreft vooral de wel heel bijzondere optochten, waar vaak mooie en super- mooi verklede groepen mensen door de straten paraderen: dít is iets wat de meeste Nederlanders niet kennen, maar wat wel héél bijzonder is om te zien en mee te maken.

Naast de bijzondere muziek gaan alle feesten gaan gepaard met -voor Nederlandse begrippen -extreem veel- knal- en siervuurwerk, waarbij het siervuurwerk vaak ook overdag wordt afgestoken (hetgeen wij zonde vinden, omdat je het dan nauwelijks ziet).

Wat wèl zo is, is -hetgeen je je wellicht voor kunt stellen- dat deze festiviteiten Spanje en de Spanjaarden veel geld kosten: bijvoorbeeld organisatorisch, vrije dagen van alle betrokkenen en ook het vuurwerk.

Wij als Nederlandse gasten zijn blij met deze leuke typisch Spaanse feesten en gebruiken, maar tegelijkertijd realiseren we ons dat ook dit soort zaken een behoorlijke impact heeft op de momenteel slechte Spaanse economie.
Maar ja, hoewel er hier extreem veel van dit soort (vrije!) dagen zijn, kunnen we ook niet verlangen dat de Spanjaarden hiermee stoppen want het is, net zoals bij ons, ook voor hen mooi om tradities in ere te houden en zoals gezegd voor ons bijzonder.

Dit doet me denken aan het volgende 'waar gebeurd' verhaal.
Eens werd er een Spanjaard voor diens gruwelijke daden ter dood veroordeeld.
Maar hij moch vóór de voltrekking van het vonnis nog één wens doen.
De veroordeelde dacht even na en zei: ik wil ter dood gebracht worden op de dag dat er géén feest is".
Het zal u niet verwonderen dat de man nog steeds leeft!

 

De kortste wandeling ooit ?

Deze ochtend gingen we met zijn zevenen de 'Riu Sec' lopen.

We hadden al zeker 200 meter van de 10 kilometer gelopen, toen we het water over moesten: het stroompje had ter plaatse van droog tot droog een breedte van pakweg anderhalve tot 2 meter.

Dat ging via een stapsteen en met wat hulp van elkaar goed.

Ik liet iedereen voorgaan en gezien de geringe breedte van het water maakte ik behendig een sprong, omdat ik altijd een beetje huiver van (misschien wankele) stapstenen, zodat je je voet kunt verstuiken of nog erger.

 

 

SHIT!!!!!!!

Nee, niet ik kwam niet in het water terecht, maar aan de overkant kwam de bal van mijn linker voet in de sprong slechts op het harde en vond mij hak geen ondergrond. Ik kon dat niet vermoeden, want ik sprong in het gras, automatisch aannemende dat gras op aarde groeit. Maar in dit geval waren het keien. Ik overstrekte mijn kuitspieren zodanig dat ik na 100 meter proberend de weg te vervolgen moest opgeven. Strompelend en ondersteund door mijn lieve medewandelaars ben ik bij de auto's kunnen komen en heeft een vriend mij naar huis gebracht.

Tot mijn verbazing  zag ik kort na mijn thuiskomst ook mijn echtgenote verschijnen.

De groep had besloten de wandeling af te kappen, mede omdat er eerst een grote kudde de schapen op het te volgen pad gepasseerd moest worden en de bijbehorende herdershonden vervelend deden.

De wandelaars besloten vervolgens om naar onze residentie terug te keren en vanaf daar door de natuur naar een dorpje verderop te lopen.

En ik, arme stumper, bleef kniezend en koelend achter.

Ha ha ha, maar ik had wel als eerste een lekker bakkie koffie.

Toen de lopers terug waren zijn we even naar de huisarts geweest, om te vernemen dat ik, eventueel pijnstillers gebruikend, voorlopig rust moet houden en mijn linker been moet ontzien. De uren en nacht daarna waren onprettig: nauwelijks kunnen lopen en veel pijn.  

De komende tijd kan ik mijn hobby jammerlijk dus even niet uitoefenen: een poosje gedwongen rust is me nu door het lot opgelegd.

Cabo de las Huertas II

... een vervolg op de blog "Cabo de las Huertas".

Als je 's-zondags een wandeling wilt gaan maken, kun je maar beter niet de bergen in gaan.

's-Zondags wordt er in Spanje in de buitengebieden namelijk vaak op wild gejaagd.

Dus als je per sé niet het haasje wilt zijn, moet je 's-zondags dus ook maar beter niet het buitengebied, c.q. de bergen in gaan en al helemaal niet als je bordjes ziet staan met "coto de caza"!

De zondag is voor ons een dag waarop we vaak langs de kust gaan wandelen.

Niet per sé over de boulevard, maar bij voorkeur over de rotskust in de omgeving van de Cabo de las Huertas, waar ik al eerder kond van deed.

In mijn eerdere blog liet ik wat foto's zien, maar het gebied is zo interessant, dat ik het de moeite waard vond om er eens wat meer van te tonen.

Als je evenwel niet goed ter been bent, kan ik je deze wandeling ondanks een lage moeilijkheidsgraad niet adviseren.

De wandeling kun je beginnen bij de Calle de la Musola. Vanaf daar loop je in de richting van de zee en word je al gauw getrakteerd op een mooi vergezicht. Vanaf deze omgeving kun je bij helder weer Benidorm zien liggen.

Bij de zee aangekomen ga je naar rechts, in de richting van Alicante-stad en loop je richting rotskust.

Al gauw vallen de typische rotsachtige uitlopers op, welke in zee verdwijnen. Op een aantal plaatsen kun je heerlijk verpozen, of -zoals wij vaker deden- een middagje barbecuen. Door de week is het er heerlijk rustig, maar vandaag -op zondag dus- komen er nogal wat mensen. Zeker als het mooi weer is.

Ook hier vind je weer leuke bloemen.

... en planten.

Ondanks al dat moois gooien de Spanjaarden hun afval vaak zomaar in de natuur. Ook vandaag kwamen we weer een plek tegen waar een feestje was gebouwd en waar men al het afval had achtergelaten. Van plastic verpakkingen tot liters- bierflessen aan toe. Hoewel er enige verbetering is te constateren, kom je dit soort vervuiling toch nog vaak tegen. Maar er zijn ook mensen die dat zo erg stoort, dat ze schoonmaakacties houden. Zij ruimen het afval van de vervuilers op, wellicht met een beetje hoop dat het zal helpen. Want waar het schoon is, gooi je minder makkelijk afval neer.....

De aanblik van de typische rotsachtige kust.

... en het altijd mooie uitzicht op de Middellandse Zee!

Na een poosje zie je Alicante-stad op de achtergrond liggen met het kasteel Santa Barbara op de hoogste rotspunt. Ook is te zien dat veel mensen hier hun vertier vinden.

Op veel plaatsen vind je roodkleuringen in de rotsen. Dat zijn geen overblijfselen van bijvoorbeeld olie van schepen, maar het is een verkleuring welke van nature in het gesteente aanwezig is.

En plekken welke zo af en toe door het zeewater overspoeld worden, waarna het zout door opdroging van het water achterblijft.

Wat een mooie bloempjes weer!

Dit hondje heeft het naar haar zin.

Door flink in te zoomen zie je ook de mensen op het water genieten.

Ook als je niet inzoomt zie je soms verassende dingen.

Deze naaktrecreant bijvoorbeeld.

Op de achtergrond Santa Pola, nu wat helderder dan de vorige keer.

Na wat gerust te hebben, aanvaarden we de terugweg.

En dat levert een aantal keer mooie doorkijkjes op.

Na de wandeling genieten van een kop café con leche met een tostada con tomates!

Na een poosje ook nog even een stukje langs het strand .....

..... voor een biertje of een "glaasje wit".

Om later over de boulevard van San Juan om de terugweg naar de auto te aanvaarden.

Erg realistisch zijn de mooie kunstwerken waarvan je er op de boulevard een drietal tegenkomt.

Door de stad gaan weer weer richting huis en komen we langs mooi bloeiende bomenrijen.

En wat te denken van de mooie Oleanders, welke je voorbij komt, zomaar ergens langs de weg.

En dan komen de bergen weer in zicht.

Wolken komen, halen de toppen even uit het zicht, om ze daarna weer te tonen.

Het was weer een mooie wandeling en heerlijk om even aan de mooie kust te verpozen.

Wat is er mooier, dan van de natuur te genieten?